درباره مجتبی عباسی

از نوجوانی علاقه و تلاش بسیاری در حوزه خودشناسی داشتم و نیز پویایی قابل توجه در این زمینه، از معرفت شناسی اسلامی تا فرهنگ موفقیت. همواره تشنه و طالب خودشناسی و بالندگی فردی بوده و با افتخار همیشه شاگرد کوچک حوزه آگاهی و خوشکوفایی هستم و خواهم بود، چرا که از کودکی این پیام قدسی از پیامبر رحمت در گوشم طنین انداز است که

 “من عرف نفسه فقد عرفه ربه”.

در جوانی به رغم تجربیات و موفقیت هایی که در حوزه مدیریت داشتم اما ناشادمان و سردرگم همواره پی گمشده ای در وجودم می گشتم. بیست و چهارساله بودم که با دوره های خودشناسی مبتنی بر آنتولوژی (هستی شناسی)آشنا شدم و این سرآغازی بود برای شروع تغییرات جدی ام در این عرصه و سپس ادامه راه با معرفت شناسی ایرانی، شاهنامه خوانی، حافظ خوانی، مثنوی خوانی، مراقبه گری حرفه ای فعالیت و کارشناسی در زمینه علوم انرژی و طب مکمل و…  و البته همواره یک فعال اجتماعی و نیروی داوطلب خدمتگزار…

و اینگونه سالها گذشت…

اما سبک زندگی جدیدم از روزی و لحظه ای برایم شروع شد که یک جذبه عمیق درونی و یک بارقه از آگاهی و حضور در لحظه حال، به واسطه رنج های عمیق و شکستهای دردناک گذشته همراهِ درکی نو از کتاب نیروی حال بر جانم نشست، آنگونه که مرده ای را زنده کرد و زندگی و سرنوشتم را آنقدر متحول نمود که می توانم بگویم مرا به دو نیم تقسیم کرد. مجتبی بعد از نیروی حال اساسا انسانی دیگرست و مجتبی قبل از نیروی حال که از همان وقتها دیگر نمیشناسمش و هروقت از نسخه قدیمی ام حرفی به میان می آید انگار درباره یک غریبه و نا آشنایی داستان می گویم. بعد از حمل رنجی عظیم حاصل سخت ترین روزهای عمرم یعنی نیمه دوم سال 93 که به آن دوران متلاشی شدن میگویم، یافتن قلق مطالعه عمیق و درک این کتاب و به کار بستن آن سروش رحمتی بود که با دمی مسیحائی به سراغم آمد و در بهار 94 بیدارم کرد، تمرین تعالیم حضور مرده متحرکی را از گورِ ناآگاهی و منیت و اعتیاد به ذهن ناشفاف رهایی بخشید ذهنی که معتاد به زندگی دائمی با زمان بود (با گذشته و آینده). در چنین موقعیتی تعالیم حضور برام حکم ریسمانی از نور و بیداری داشت که مرا از قعر چاه تاریک ذهن شرطی شده ام بیرون کشید و به تک تک سلولهایم طعم درک این سخنان گوهربار حضرت شمس الدین تبریزی را چشانید که “مبارک شمایید ؛ ایام می آیند تا به شما مبارک شوند.” و نیز “استاد تو عشق است چو آنجا برسی * او خود به زبان حال گوید چون کن”.

چنین شد که در پس بیداری با قلبم عهد و با ایرانم پیمان بستم برای جبران بی مهری قبلی ام به کتاب نیروی حال و آگاهی عمیق و ارزشمندش، عمرم را صرف این راه نموده و از هیچ کوشش خالصانه ای دریغ نکنم، لذا تعالیم حضور را با رویکردی علمی و عملی در قالب دوره های متنوع و کاربردی طراحی نمودم تا به پشتوانه آن هم به جامعه ام خدمت کنم و هم خالق مسیر آموزشی حرفه ای برای هموطنان جانم باشم و اینگونه بود که موسسه حضورِنو و ngo  بنیاد سپاس را خلق کردم.​